Wandelen van drinkadres- naar eetplaats: je begint met een aperitief in Brasserie Surréaliste op de Nieuwe Graanmarkt, je eindigt met een carbonade van rundswang in het Manneken Pis Café, en je passeert in restaurant Klok aan het Rouppeplein waar “betterave rouge déshydratée met condiment avec brioche” als voorgerecht op je wacht.
Is het een nieuwe manier om pauzes in te lassen tussen de gangen door?
Is het een nieuw concept om je stad te bezoeken en te ontdekken?
Is het een concept dat ontstond tijdens Covid om de horeca te steunen?
Het is dat alles, en het loopt van 1 juli tot eind september.
De naam: La Dalle (“Emile a la dalle » betekent : « Emile sterft van de honger »), gesteund door de Stad Brussel. Emile is iemand die adresjes kent, die op de hoogte is van wat er broeit in de Brusselse keukens. Hij neemt je mee naar de plekken die de modale toerist niet vindt. Naar de plekken waar de Brusselaar zijn goesting vindt.
Iedereen kent wel de oude ateliers Coppens op de Nieuwe Graanmarkt, maar wist je ook dat onder de Brasserie (met terras) Surréaliste een echte brouwerij zit? De twee Brusselse broers hebben graag hoppige IPA’s en maakten met ‘le surréaliste’ de eerste Belgische pale ale, die minder bitter is en een inslaand succes. Hun ‘Dance Rave Dance’ (ja, ze kicken op psychedelisme en surrealisme) won de Brussels Beer Challenge. Ik proefde de verfijnde ‘Venus Effect’ (4,5%). “Bier brouwen moet je doen op zoek naar schoonheid en excellentie”, anders verzuip je in de concurrentie. Wil je het hoofd koel houden, neem dan een ‘Abstinence Absolue’ (0,3%). Wil je hoger mikken dan LSD? Ga dan voor ‘De Struise’ (12%). Wil je meer dan een ordinaire lambic? Bestel een ‘Tilquin’: “A blend of lambics with maple syrup”. Het is heel aanstekelijk hoe deze lokale brouwer over zijn avontuur vertelt, en het geeft een gevoel van trots om te zien dat jonge, krachtige ondernemers hier bij ons gezonde produkten tot leven wekken waarbij het ambacht zegeviert.
Op de hoek van het Rouppeplein en de Zuidstraat staat sinds jaar en dag één van de laatste grote hotels van Brussel voor wie de stad verlaat richting Zuidstation: Hotel A La Grande Cloche. De grote klok sloeg voor het vertrek der treinen. Het gebouw dateert al van 1840, met de Art Deco afwerking die het zo markant maakt uit 1927-28. Vintage, dus, maar in 2019 kwam de volledige renovatie en aanpassing aan de eenentwintigste eeuw. Als we aan de chef vragen of hij met zijn keuken Comme Chez Soi (aan de overkant) wil evenaren maar dan op een hedendaagse wijze, schudt hij beslist “neen”. De man heeft met het bekende restaurant niks te maken, hij neemt zichzelf als voorbeeld. Zijn lokale keuken gaat erg ver: peper zal je niet op je bord aantreffen, want peper komt van te ver.
Jazeker, er zijn er die het woord “lokaal” echt wel ernstig nemen.
Het voorgerecht, “betterave rouge déshydratée, met condiment avec brioche”, excelleert.
De witte wijn uit de Loire heeft heeft een afgesleten gele kleur en is minder agressief dan een klassiek glas.
Ons laatste adres is het minst gewone. We nemen een tafel tegenover Manneken Pis, op de eerste verdieping van het ‘Manneken Pis Café’. Van buitenaf kan je echt niet zien dat hier iets te beleven valt. Verblind door de helwitte leds die ranzige wafels belichten, zigzaggend tussen toeristen die ons manneke komen begroeten, heb je geen oog voor dit Brusselse restaurant dat mikt op Brusselaars die hun stadscentrum nog waarderen en er tuk op zijn om nog te kunnen dineren in het hart van hun eigen stad.
De ‘carbonades de joue de boeuf à la Duvel’, met ‘pommes grenailles’, ‘mayonaise maison aux herbes’, ‘chou pointu rôti’, ‘aïoli vegan’, en sarrasin, is een een update van een Belgisch gerecht, en een godsgeschenk.
Neem er een Roman cola uit de Vlaamse Ardennen bij, of anders een Duveltje.
Zo, je bent bijgepraat wat betreft hippe drink- en eetadresjes in de hoofdstad.
https://www.facebook.com/profile.php?id=61561043018086
