Naast het frituur is er het restaurant, op de Graanmarkt. Met maar 1 soort mosselen. Ik heb het niet over de bereidingswijze, maar over het formaat. Toch volgens de kok van dienst. Hij serveert er enkel de jumbo’s. Enfin, corrigeert hij… de grote jumbo’s die net geen gold label krijgen. Kwestie van ook bij het socializen je marketing hoog te houden.
Voor de technici onder ons. Er zijn vijf soorten mosselen. Van groot naar klein zijn dat Goudmerk, Jumbo, Imperial, Super, Extra. Die “extra” komt dan vermoedelijk van “extra klein”.
Hij hielp een week eerder een collega restaurateur “à côté de l’église Sainte-Cath avec une réputation ‘étoile’” uit de nood door 10 kg van zijn “net niet gold” mosselen te leveren uit eigen voorraad. En nu kreeg hij van diezelfde restaurateur 10 kilo terug van het formaat “extra”. Bovendien waren ze van het zesde soort. Het “pourri”-soort. De “collega” had hem bedorven mosselen in retour gegeven. Naar zijn zeggen heeft hij ze moeten weggooien. Uit schaamte. Hij had nood aan een babbel. Zo rond sluitingstijd werd het hem te veel. De stress stond hem op het lijf geschreven. En het moest hem van het hart. Een echte Belgische restaurateur, met roots in een zonniger klimaat. Culturele toe-eigening is uitgevonden in Brussel. Zolang de mosselen “extra goed” zijn, vind ik het prima.
En met een lachende serveerster uit Casablanca. Terwijl zij onze “grote jumbo’s” serveerde, zijn we alles te weten gekomen over het café in de film “Casablanca””. Want ze is er geboren. En nu serveert ze Belgische mosselen. Hoewel het eigenlijk Hollandse mosselen zijn. Zeeuwse volgens sommigen, want dat zijn “geen echte” Hollanders.
Des moules Hollandaises. A la marinière met veel ajuin en een fles Pinot blanc of gris. Het doet er niet toe. Een Frans-Duits wijntje met Hollandse mosselen, klaargemaakt door een gestresseerde kok met Belgische mentaliteit, geserveerd door een lachebek uit Casablanca. Marcel Broodthaers met een vleugje Arno-surrealisme. Smakelijk.
